Prolog

        - Tylko uważaj na siebie kochanie – mówiła do mnie mama przytulając mnie.

-Tak. Nie martw się dam sobie rade.

- Tak, wiem, wiem. Będę tęsknić – ucałowała mnie w pliczek.

- No Jesse, jesteś moją córką więc dokop tam wszystkim. – powiedział tata i też mnie uściskał.

         Nie lubię pożegnań, nienawidzę tego, ale wyjazd na studia to jedyna szansa aby wybić się nad ta małą wioskę w której mieszkam. Ciężko mi pożegnać się z rodziną, ale cóż… dobrze, że nie mam przyjaciół. Bo wtedy chyba bym nie wyjechała.

- Zadzwoń albo napisz jak dotrzesz już do akademika.

- Oczywiście mamo. Chyba że zapomnę – rodzicielka spojrzała na mnie oczami pełnymi grozy.

- Daj dziewczynie spokój. Jedzie tam żeby się uczyć a nie dzwonić do starych.

- Dzięki tato, ale wiesz, że ja tak  nie uważam.

- Oczywiście kochanie – uśmiechnął się do mnie promiennie – Na pewno masz wszystko?

- Tak. A jeśli nie to mama się ucieszy – puściłam do niego oczko.

- Oj tak, będzie miała pretekst, żeby cie odwiedzić. –roześmialiśmy się, nawet mama się przyłączyła.

- No dobrze, wskakuj do pociągu, bo już zamykają drzwi – po raz kolejny mnie ucałowała.

         Wzięłam swoje torby i weszłam do pociągu. Wyszukałam wolny przedział i siadłam koło okna. Wyjrzałam przez nie aby pomachać jeszcze do rodziców. Pociąg ruszył. Podniosłam rękę i machałam, mama ocierała łzy a tata mocno ją obejmował.

- Kochamy cię Jesse! – krzyknęła jeszcze mama.

         Pociąg wszedł w zakręt i zniknęli mi z oczu. Usadowiłam się wygodnie na fotelu. Choć za wygodnie to mi nie było, bo fotele były strasznie twarde. Wyjęłam słuchawki i telefon. Głowę oparłam o okno i zaczęłam słuchać moich ulubionych kawałków.

         Pociąg zatrzymał się na stacji kolejowej w Nottingham. Tu właśnie będę studiować może i nie jest to Oxford, ale mi wystarczy są tu bardzo dobre warunki, a uczelnia też jest bardzo ceniona.

         „Wyczołgałam” się ze stacji na ulice, złapałam taksówkę i udałam się na uniwersytet.

Siedziałam w poczekalni, aż dyrektor placówki zechce mnie przyjąć. Pod krzesłem schowane miałam moje torby. Wreszcie usłyszałam te upragnione słowa.

- Panna Grenger! – zawołała kobieta w średnim wieku, elegancko ubrana, z ciasno spiętym kokiem. – Może pani wejść – dodała kiedy na nią spojrzałam.

         Szybko wstałam i weszłam do gabinetu dyrektora.

Był to przyjemny, mały gabinecik. Brązowy z kremowymi dodatkami. Za dębowym biurkiem siedział niski staruszek. Z siwymi włosami. Lekko pomarszczony, ale wyglądał przyjaźnie.

- Witam niech pani usiądzie. – wskazał ręka krzesło. Usiadłam. – Została pani przyjęta do uniwersytetu, więc czy coś się stało?

- Ja chciała bym odebrać klucze od mieszkania. – spojrzał na mnie dziwnie – Kiedy tylko dostałam potwierdzenie dzwoniłam tu, żeby zarezerwować jeden z lepszych akademików, tych podobnych do mieszkań. Została nawet wpłacona kwota za pierwsze trzy miesiące.

- Zaraz sprawdzę – powiedział i spojrzał w swój nowiutki komputer. – O jeny. Faktycznie. Bardzo panią przepraszam, nie mam pojęcia jak do tego doszło.

- Ale do czego?

- Miała pani rezerwacje jako pierwsza, ale wszystkie domki są już zajęte. Musieli panią pominąć rozmieszczając uczniów.

- Chyba jaja se pan ze mnie robi! – krzyknęłam, ale szubko się zrehabilitowałam – Przepraszam poniosło mnie. Ale jak to jest możliwe? Na pewno nie ma jakiś wolnych miejsc?

- Niestety. – powiedział patrząc na mnie przepraszająco.

         Oparłam się ciężko o oparcie krzesła i westchnęłam. Gdzie ja teraz znajdę miejsce. Tydzień przed rozpoczęciem roku? Co ja wygaduje! Nie stać mnie nawet, żeby wynająć jakieś mieszkanie. To okropne! Wszystkie moje marzenia poszły w diabły. Co ja teraz zrobię?

- Jest pewne rozwiązanie, ale to trochę nie humanistyczne. – spojrzał na mnie z nad komputera w którym non stop coś klikał.

- Niech pan mówi. Jestem godowa na wszystko.  – powiedziałam przechylając się w jego stronę.

- Mamy dwa domki sześcio osobowe i jeden jest zajęty a w drugim brakuje jednej osoby. – znów spojrzał na mnie pytająco.

- Czyli mogłabym tam zamieszkać? – spytałam pełna nadziei.

- Tak tylko… Problem jest taki, że mieszka tam pięcioro chłopców.

         Chłopców?! O Boże! Ale muszę się zgodzić nie mam innego wyjścia. Inaczej będę musiała wracać do tej wsi zabitej czterema deskami.

- Zgadzam się – powiedziałam pewnie.

- Jesteś całkowicie pewna?

- Tak. Nie mam innego wyjścia.

- W takim razie zaprowadzę panią do nowego mieszkania. – uśmiechnął się i wstał za biurka.

Okej :) zaczynamy!! Mam nadzieje, że nie zanudziłam Was tym Prologiem, ale musiałam wprowadzić nas do kolejnych rozdziałów. 

Zachęcam do komentowania xD

 

A to nasza Jesse :) tylko ciut za bardzo opalona, no trudno przeżyjemy...